یا من لیس مثله الا هو

درود

پیشه ام آموزگاری است . و گاه آموزگاری آرام ترین زمانه ام را سپری می کنم . دانش آموزانم را فرزند می بینم و مدرسه را خانه ام . خسته می شوم اما از عشق تهی هرگز . دلربایی از فرزندان را مرام و  مهربانی را شیوه ام در درس کرده ام تا هر دو مان سرشار از آرزوی بازگشت به درس با هم وداع گوییم و به گاه خواندن عاشقانه بخوانیم .

گمانم بر این بود که چه نیکو مسلکی دارم در تربیت علمی و عملی دانش آموزانم اما جمله ای از « جبران خلیل جبران » نگاهم را دیگرگون کرد و مرا به خود آورد .

The one who receives is not mindful ,  bat the one who gives bears the burden of cautioning himself thatit is with a view to brotherly love, and toward friendly aid , and not to self- esteem.

«کسی که دریافت می کند نگران نیست ،‏اما کسی که می بخشد ، بار دغدغه ای را به دوش می گیرد تا این بخشش ، از منظر عشقی برادرانه و یاری دوستانه باشد ،‏نه برای ارضای خود . »

با خود اندیشه کردم دانشم را چه اندازه برادرانه و دوستانه به دانش آموزانم می بخشم و چه اندازه خود را ارضا می کنم ؟ هرگز ذهنم درگیر چنین دغدغه ای نشده بود و ای کاش سخاوتمندانه آموزگاری بودم . این روزها سخت است . می دانم  اما می شود . من باید بتوانم چنین کنم .

راهبری ام کنید . سپاس گزارم .

بدرود